کمینه کردن از دست رفتن داده ها بین GIS و BIM

یک واقعیت تأسف بار در صنعت AEC (معماری ، مهندسی و ساخت و ساز) این است که ، بین هر مرحله از فرآیند – از برنامه ریزی و طراحی تا ساخت و بهره برداری – داده های مهم از بین می روند.

واقعیت این است که وقتی داده ها را بین فازهای مختلف چرخه ی کار جابجا می کنید ، با چندین نرم افزار مختلف رو به رو هستید که هر کدام فقط داده ها و فرمت های مخصوص خود را می پذیرند. وقتی این داده ها را برای ورود به نرم افزاری دیگر تبدیل می کنید، از کیفیت داده ها کاسته می شود. هنگامی که یک ذینفع پروژه به داده های مرحله اولیه فرآیند نیاز دارد ، برنامه ریزان ، طراحان و مهندسان معمولاً مجبور هستند که به صورت دستی آن اطلاعات را ایجاد کرده و در نتیجه دوباره کاری غیرضروری انجام دهند.

خبر خوب این است که GIS (سامانه اطلاعات جغرافیایی) به سرعت به سمت مدل سازی سه بعدی می رود. این تکامل، نشان می دهد صنعت طراحی و ساخت در حال حرکت از دو بعدی به سه بعدی BIM (مدل سازی اطلاعات ساخت) است و از ظهور یکپارچه سازی GIS و BIM در یک محیط جامع حکایت دارد.

اتحاد BIM / GIS آغاز می شود

در حالی که اطلاعات GIS برای برنامه ریزی و بهره برداری از جاده ها ، پل ها ، فرودگاه ها ، شبکه های ریلی و سایر زیرساخت ها در متن اطراف آنها لازم است ، اطلاعات BIM برای طراحی و ساخت آن سازه ها کلیدی است.

وقتی این دو با هم ترکیب شوند ، و شما اطلاعات جغرافیایی را در اختیار دارید که با مدل BIM ترکیب شده است. به عنوان مثال ، این بدان معناست که GIS می تواند بینشی در مورد مناطق مستعد سیل فراهم کند و اطلاعات دقیق را برای تأثیرگذاری بر روی موقعیت ، جهت گیری و حتی مصالح ساختمانی به طراحان بدهد.

وقتی این دو را با هم جمع کنید و اطلاعات را به طور یکپارچه بین آنها جابجا کنید ، از کاهش کیفیت داده ها جلوگیری می شود. افزودن زمینه جغرافیایی بهتر به فرآیند BIM به معنای آن است که صاحب پروژه از طراحی های بهتری برخوردار شده و در هزینه های خود صرفه جویی می کند.

با ذخیره ی اطلاعات در فضای ابری (cloud)، ذینفعان هم در پروژه های زیرساختی و هم در پروژه های ساختمانی قادر به مدیریت داده ها در هر محیطی در هر قسمت از جهان خواهند بود ، اما بدون نیاز به تبدیل مداوم داده ها ، این اطلاعات را در زمینه های دیگر مورد استفاده مجدد و استفاده مجدد قرار می دهند.

BIM + GIS = طراحی بهتر و کاهش هزینه

افزودن بعد مکانی به فرآیند ساخت ، کارایی هر پروژه ای را افزایش می دهد.

Esri و Autodesk در حال کار روی نرم افزاری بهبود یافته برای ادغام BIM و GIS هستند ، که یک “TWIN DIGITAL” از یک ساختار فیزیکی ایجاد می کند تا بتواند طراحی بهتری را در متن دنیای واقعی ایجاد کند ، و ساخت و بهره برداری را کارآمد تر کند.

دانش “کجا” در ارزیابی ریسک

به حداکثر رساندن ارزش طولانی مدت جاده ها ، پل ها و امکانات جدید به معنای ارائه طرح های بهتر برای حل بسیاری از مسائل پایداری و انعطاف پذیری است که امروزه شهرها با آن روبرو هستند. این امر به بهینه سازی تبادل داده بین BIM ، CAD و اطلاعات مکانی GIS نیاز دارد.

قرار دادن یک طرح دیجیتالی در یک مکان واقعی، بسیاری از خطرات طراحی و ساخت را از بین می برد. بیشترین تأخیر در پروژه های بزرگ زیربنایی مربوط به مراحل برنامه ریزی و مجوز است که شامل ارزیابی های زیادی از مسائل اجتماعی ، اقتصادی و زیست محیطی است. مهندسان و برنامه ریزان بسیاری از ارزیابی ها را خارج از فرآیند طراحی با استفاده از داده های مکانی انجام می دهند. اما پرسش این است که چرا از داده های GIS و BIM به طور همزمان استفاده نمی شود ؟

یکپارچه سازی GIS و BIM به اندازه فرایند ساخت مهم است. به جای ساده سازی بیش از حد داده های نهایی ، مدل انعطاف پذیر – متصل به GIS – هر آنچه را که عملیات لازم است ارائه می دهد. مشتریان توانایی استفاده مجدد از آن داده ها را در طول چرخه حیات ساختار دارند.

به عنوان مثال ، بهره برداری از جاده در دنیای واقعی به معنای مدیریت تاسیسات ، مدیریت نصب گاردریل ، حفظ راه و نظارت بر متولیان نگهداری است. مقاوم سازی و بازسازی نیز معمولا انجام می شود. هنگامی که GIS ، CAD و BIM به هم متصل می شوند ، خطاها از بین رفته و عملکرد بهبود می یابد. همگرایی این دو فناوری نقش مهمی در نگهداری نیز دارد.

بستن حلقه ی داده ها

برای ایجاد شهرهای هوشمندتر ، ما باید تصمیمات برنامه ریزی دقیق تری بگیریم ، به همین دلیل اتصال BIM و GIS بسیار حیاتی است. به این فکر کنید که یکپارچه سازی این سامانه ها برای تکامل وسایل نقلیه مستقل چه کاری می تواند انجام دهد : سنسورهای اتومبیل دائماً اطلاعات را جمع آوری می کنند.

یک نقشه که توسط رایانه ها قابل تفسیر است ، بهترین توصیف برای یک طراحی بزرگراه سه بعدی است که با اطلاعات مکانی دنیای واقعی غنی شده است. از آنجا که وسایل نقلیه خودران در آینده، اطلاعات جاده مانند بسته بودن مسیر یا تغییرات جاده را جمع آوری می کنند و مناطق پرخطر را شناسایی می کنند ؛ این فرایند می تواند به برنامه ریزان طراحی و نگهداری جاده های آینده کمک کند. کل روند یکپارچه تر خواهد شد و وزارت راه در هنگام تعمیر جاده های خراب پاسخگوتر خواهد بود.

اتصال سیستم های حسگر بی درنگ ، داده های جغرافیایی و داده های مدل سازی ، بینش همه را بهبود می بخشد و منجر به تصمیم گیری بهتر در زمینه طراحی زیرساخت در هر مقیاسی می شود.